 |
| Stef Blok, minister van Koophandel en Koloniën |
Voor alle duidelijkheid: in tegenstelling tot wat de westerse media roepen, is het de constitutionele regering van president Nicolás Maduro, die zoals altijd, volledige en effectieve controle heeft over het nationale grondgebied. De instellingen van de Venezolaanse staat functioneren helemaal normaal, in overeenstemming met de grondwet.
Het is een gotspe voor de bevolking van Venezuela dat men beweerd dat het land een bedreiging zou vormen voor regionale of internationale vrede en veiligheid alleen maar om de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties met valse informatie te misleiden. Niettemin heeft de overgrote meerderheid van de internationale gemeenschap in de regio opgeroepen om de soevereiniteit en het recht op zelfbeschikking van het Venezolaanse volk te respecteren.
Marionettendictator
Stel je eens voor dat op het Malieveld in Den Haag de Tweede Kamervoorzitter Khadija Arib, gesteund door de Marokkaanse koning zichzelf tot interim-premier zou uitroepen en onmiddellijke verkiezingen zou eisen. Dat kun je je toch helemaal niet voorstellen?
Voorzitter van het Venezolaanse parlement Juan Guaido riep zichzelf dus wel uit tot interim-president van Venezuela. Hij legde op straat een eed af en kreeg binnen een paar uur openlijk steun vanuit de Verenigde Staten en later ook van o.a. Nederland. Maar wie is deze man eigenlijk? En waar komt bij opeens vandaan?
Onderzoeksjournalisten doken in de geschiedenis van deze man en deden een aantal opvallende ontdekkingen. Zo bleek uit een peiling die eerder werd gehouden dat 81% van de bevolking van Venezuela tot voor kort niet eens wist wie Juan Guaido is. Ook blijkt uit een opiniepeiling van Luis Vicente León dat minder dan 20% van de bevolking achter de zelfbenoemde interim-president staat.
Hebben we ooit eerder iemand gezien die vraagt om militaire acties die zoveel leed zouden berokkenen aan zijn eigen mensen en die er dan president wil worden? Wat voor iemand wil de middelen van het volk laten plunderen om er president te worden?
Deze loopjongen van de VS roept op tot een opstand van het leger en tot burgerlijke rebellie, doet een beroep op overheidsfunctionarissen om het gezag te negeren, stelt diplomatieke vertegenwoordigers aan die zijn goedgekeurd door Trump, doet pogingen tot omkoping van de Venezolaanse diplomatieke dienst via de sociale netwerken, roept op tot confiscatie van financiële middelen en activa van de Venezolaanse staat in het buitenland en omarmt de onteigening van Venezuela.
In de Amerikaanse media wordt Juan Guaido geprezen als mogelijke opvolger voor Maduro. De New York Times prijst de man in een redactioneel artikel aan als ‘geloofwaardig alternatief’ voor de zittende president, als een man met een ‘verfrissende stijl en visie om het land voorwaarts te leiden’. Bloomberg schrijft in een redactioneel artikelen dat Juan Guaido ‘de democratie kan herstellen’, terwijl de Wall Street Journal hem uitriep tot de ‘nieuwe democratische leider’
Deze schavuit erkent in Venezuela niemand behalve zichzelf: hij erkent het hooggerechtshof niet, noch de nationale kiesraad (het orgaan waarmee hijzelf in 2015 tot parlementariër is gekozen), noch het parket, noch het bureau van de ombudsman of de algemene controlekamer. Voorlopig heeft de afgevaardigde zich tot baas verklaard van twee openbare machten van de staat: de uitvoerende macht en de wetgevende macht, hetgeen het dictatoriale karakter van het regime toont dat vandaag aan Venezuela moet worden opgelegd.
Deze actie, die geen enkele basis heeft in de nationale grondwet, is een directe aanval op de democratische instellingen van de Bolivariaanse Republiek Venezuela en vertrappen de wil van het Venezolaanse volk, dat heeft gekozen voor Nicolás Maduro als president voor de periode 2019-2025.
Er vond op 23 januari 2019 een poging tot een staatsgreep plaats in Venezuela, gepromoot, georganiseerd en gefinancierd door de regering van de Verenigde Staten, met de steun van een minderheidsgroep van landen in de regio en in Europa.
Al sinds de verkiezing van Hugo Chavez in 1998 hebben de Verenigde Staten geprobeerd de controle over Venezuela en haar grote oliereserves terug te krijgen. Met een socialistisch beleid probeerde Chavez de olierijkdom gelijkmatiger te verdelen onder de bevolking, maar werd daarmee een doelwit van de Verenigde Staten.
Amerikaanse invloeden
In gesprekken van de regering-Trump met opstandige Venezolaanse legerofficieren, vroegen die onder meer versleutelde radio’s. Zonder zulke apparatuur durfden ze hun coupplan niet onderling te bespreken. Dit verzoek werd onthuld door The New York Times.
In een gesprek in de Oval Office zou Trump, vlak na zijn inauguratie, hebben gevraagd waarom de VS Venezuela niet gewoon binnenvallen, dit volgens CNN en AP.
Rex Tillerson, toen minister van Buitenlandse Zaken, en H.R. McMaster, destijds Nationaal Veiligheidsadviseur, raadden dit sterk af. Een aanval kan contraproductief uitpakken en zal slecht vallen in de regio, zeiden ze. Trump noemde daarop de invasies van Grenada en Panama, in de jaren 80, voorbeelden van ‘nuttige’ militaire actie in de regio. Enkele weken later zou hij de optie weer hebben opgebracht, nu tijdens een diner met vier Latijns-Amerikaanse presidenten.
Tillerson en McMaster zijn intussen weg. Ze zijn vervangen door respectievelijk Mike Pompeo en John Bolton, beiden voorstanders van militair ingrijpen. Havik Bolton ziet Venezuela al jaren als schurkenstaat. Pompeo heeft goede banden met de Republikeinse senator Marco Rubio uit Florida. Als kind van Cubaanse ballingen is Rubio een uitgesproken tegenstander van zowel het Castro-regime als van Maduro.
Rubio drukt een steeds zwaarder stempel op het Latijns-Amerika-beleid van het Witte Huis. Harde taal tegen Maduro moet hem populair maken bij de Venezolaanse en Cubaanse diaspora in Florida.
Venezuela als kolonie
Er wordt toenemend gesproken over een militaire interventie in Venezuela. Vooral in de VS, maar voorzichtig ook daarbuiten. Staat een inval op stapel? Hopelijk is de ‘Militaire optie’ tegen Venezuela vooral retoriek.
Het Amerikaanse leger zou Venezuela makkelijk aankunnen. Maar Irak en Libië leren dat een machtsvacuüm scheppen zonder plan-B een land verder kan destabiliseren. Venezuela kampt nu al met geweld van gewapende, criminele groepen. Het is ook twaalf keer groter dan Panama, het laatste Latijns-Amerikaanse land dat de VS binnenvielen.
We hebben te maken met een 'nieuw' model voor staatsgrepen gepromoot door de Verenigde Staten, uitgevoerd met behulp van politieke en juridische manipulatie, met als excuus de democratische orde te 'herstellen' en als doel een dictatoriale regering op te leggen met een machtsconcentratie vergelijkbaar met die van de tirannieke regimes van de 20e eeuw in de regio.
Het doel van deze agressieve en criminele campagne tegen Venezuela is het creëren van een façade die de VS in staat stelt om via stromannen te regeren alsof het gaat om een in het buitenland opererende oliemaatschappij. De VS en Europa plunderen de rijkdommen van het Venezolaanse volk zoals men dat al eerder in de negentiende eeuw deed in b.v. Afrika.
Reino Holandes
GroenLinks waarschuwt dat Nederland zich niet te veel aan de zijde van de Amerikanen moet opstellen. Zij vinden dat Stef Blok vooral duidelijk moet maken dat het niet bij een militaire interventie betrokken wil zijn en dat het kabinet alles op alles zetten om te voorkomen dat het Koninkrijk een militair conflict wordt ingezogen. De Kamerleden vinden dat ons land de situatie niet moet politiseren, zoals de Amerikanen.
Vicepresident van de Bolivariaanse republiek, Rodriguez kondigde al een herziening van de relaties met de Nederlandse koninkrijksdelen aan. 'Dat Curacao meedoet aan deze show, waarvan het enige doel is om Venezuela over te nemen, betekent niet alleen dat we onze grens sluiten. We gaan ook onze relatie met deze landen herzien.'
De Verenigde Staten zijn overduidelijk nog steeds de grootste bedreiging voor vrede en stabiliteit in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied. Zoals altijd hanteren ze chantage en dwang tegen andere staten om hun marionetten-presidenten in het zadel te helpen.
Militair ingrijpen ligt hypergevoelig in Latijns-Amerika na twee eeuwen omstreden Amerikaanse inmenging in de regio
Vanaf de 19de eeuw bemoeiden de VS zich onder de Monroe-doctrine zeer actief met hun ‘achtertuin’ Latijns-Amerika. Dit ging door tot diep in de vorige eeuw. In de Koude Oorlog werden van Nicaragua tot Chili rechtse, pro-Amerikaanse (para)militairen gesteund in de strijd tegen links. De bijbehorende burgeroorlogen en mensenrechtenschendingen nam Washington voor lief.
Tegenwoordig zijn coups of interventies uit den boze. Aan het eind van de Koude Oorlog grepen de VS nog wel in tegen dictator (en oud-CIA-agent) Manuel Noriega in Panama. Maar bij latere georkestreerde machtswisselingen, zoals in Haïti in 2004, moest Washington – in elk geval voor de buitenwereld – meer op de achtergrond blijven.
Als gekozen leiders tegenwoordig worden afgezet, is het via lawfare: politiek-juridische oorlogvoering. Afzettingsprocedures, zoals in Honduras (2009) en van de Braziliaanse president Rousseff (in 2016) verdelen samenlevingen ook diep. Maar er rollen geen tanks meer door de straten.
Het plan voor de onderwerping van Venezuela is al in gang gezet met de grootste roof in de geschiedenis van Venezuela. De VS nemen met steun van Europese landen de raffinaderijen, diplomatieke kantoren en andere bezittingen en bankrekeningen van Venezuela in de Verenigde Staten over, het Verenigd Koninkrijk plundert de Venezolaanse goudreserves, helemaal in de grote plunder-tradities van het Britse rijk.
Een voorbeeld is de benoeming door senator Marco Rubio van de vertegenwoordiger van Venezuela voor het Witte Huis, de heer Carlos Vecchio, voormalig advocaat bij het oliebedrijf Exxon Mobil in Venezuela, dus een vertegenwoordiger van de Amerikaanse olie-industrie.
Respecteren van democratisch gekozen instellingen
De oplossing voor de huidige situatie in Venezuela vereist vooral respect voor fundamentele beginselen zoals vastgelegd in het Handvest van de Verenigde Naties. Het gaat om respect voor de soevereiniteit en zelfbeschikking van volkeren, niet-inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van staten, respect voor democratisch gekozen instellingen en het zich onthouden van gebruik of de dreiging van het gebruik van geweld.
De regering van president Nicolás Maduro is altijd bereid tot dialoog. De Venezolanen zijn zich ervan bewust dat er obscure belangen zijn die hen naar een oorlog willen voeren, en dat zij het doelwit zijn van een mogelijke militaire invasie waar de propaganda-apparaten van de Verenigde Staten en Europa toe oproepen.
De risico's zijn reëel, vooral omdat Trump oorlogsmisdadiger Elliot Abrams, die veroordeeld is in zijn eigen land, heeft aangesteld als de verantwoordelijke voor de behandeling van de Venezolaanse situatie.
Venezuela zal zijn soevereiniteit nooit opofferen voor de druk, de chantage, de samenzweringen en de agressie van de landen die dit herkolonisatieplan steunen.
 |
| Met vlaggen en spandoeken betuigen duizenden Venezolanen steun aan de revolutie van Chávez. |
