Op Facebook verteld Jamy Guda: 'Rond middernacht in het week-end reed ik op mijn fiets richting de club. Het is de Amsterdamse binnenstad en niet ongebruikelijk dat je als jonge vrouw nageroepen wordt door vreemden. Sommige zijn vriendelijk anderen iets minder.'
Toen Jamy bijna was aangekomen op locatie hoorde ze geschreeuw: “Hey, zwarte piet!”. De rillingen die ze toen voelde zijn onbeschrijflijk, rillingen die ze weer voelde bij het vertellen van haar verhaal.
Jamy heeft kort krullend haar en die nacht droeg ze gouden ronde oorbellen en lipstick van Tom Ford in de kleur “Mitchell”, voor de make-up liefhebbers.
Het is pijnlijk te horen hoe zij denkt zichzelf te moeten verdedigen voor hoe ze er die nacht uitzag als ze zegt dat ze er niet bij heeft stil gestaan dat een idioot de paralel naar zwarte piet zou kunnen trekken terwijl ze is wie zij is: een prachtige jonge vrouw.
'Kinderen kunnen prima leven met een kleine aanpassing zolang die geen effect heeft op de hoeveelheid snoep en cadeaus.'
Volgens Jamy is het de hoogste tijd dat het feest een update krijgt. Ze hoopt dat mensen wat verder willen kijken dan hun eigen bubbel. 'Iets wat mij noodzakelijk lijkt om een gezonde discussie te voeren.' Opmerkingen zoals zij naar haar hoofd kreeg geslingerd wil ze niet langer tolereren. 'In de 21e eeuw met al onze hedendaagse technologie en voorzieningen is het een keuze om ignorant te zijn.'
In Zaanstad werd uiteindelijk een dialoog gehouden over Sinterklaas en zijn pepernotenstrooiers. De partijen kwamen niet echt nader tot elkaar, maar wisten in elk geval hun pijn voelbaar te maken. 'Begrijpt u dat u mij kwetst, als u Zwarte Piet racistisch noemt?', vroeg pro-Zwarte Piet Kevin aan anti-Zwarte Piet Jessica Effah. 'Ja, daarom probeer ik ook altijd uit te leggen waaróm ik Zwarte Piet racistisch vind', antwoordde Effah. 'Maar als jij me schopt, en ik zeg au, dan houd je toch op?'
Sommige mensen hebben er genoeg van dat ze elke 6 december op het werk van schijtlollige collega's 'Hé, moest je niet weg vandaag?' te horen krijgen. Want het lijkt in sommige kringen moeilijk voorstelbaar, maar er bestaan dus Nederlanders, gewone, normale Nederlanders, die zwart zijn, of bruin, en die zich afvragen hoe lang ze deze waanzin nog moeten gedogen.
Er is het verhaal van een donkere moeder die vertelde dat de aanloop naar 5 december voor haar kinderen de vervelendste periode van het jaar was. Iedere dag kregen ze te horen dat ze Zwarte Piet waren en zo werd iedere dag het verschil in huidskleur ingewreven.
Een oudere man zegt opgelucht te zijn dat de discussie nu eindelijk goed op gang is. Jarenlang heeft hij zijn mond gehouden. Voor het eerst durft hij te vertellen over zijn ervaringen in de tijd dat zwarte piet als een echte boeman aan jonge kinderen werd voorgesteld. Hij verteld hoe vernederend het was in die tijd als hij ergens binnen kwam en kleine kinderen in doodsangst begonnen te huilen als ze hem zagen.
Via twitter was er het bericht waarin een vrouw iets liet merken van de pijn die ze al zo lang voelt bij de intochten met karikaturale Pieten. ‘Stevige afro’s’, ‘Sint die ze op hun domme gedrag wees’, ‘Surinaams accent’. Ieder jaar weer zijn deze mensen omstanders bij een feest dat hen het gevoel geeft dat ze er toch niet helemaal bij horen.
Op facebook verteld een jonge gekleurde homosexuele jongen hoe hij op school, terwijl alle witte klasgenoten zich schminkte als zwarte piet, hij dit van de juf niet mocht omdat hij al een kleur had.
Er zijn Nederlanders die er al langer klaar mee zijn. Soms zeiden ze er wat van. Dertig jaar geleden al, of nog langer geleden; de strijders van nu moesten nog geboren worden. Er zijn bewegende beelden bewaard van Gerda Havertong in Sesamstraat en van Anil Ramdas die er diep in de vorige eeuw al klaar mee waren. Er werd meewarig gelachen. Zwartjes met een mening: grappig.
Ze gingen er vaker wat van zeggen, luider, krachtiger. Er werd minder gelachen. Zwartjes met te veel meningen: irritant.
 |
| Jerry Afriyie werd in Gouda keihard aangepakt door de politie |
Ze gingen demonstreren. Vreedzaam, T-shirt aan, niks bijzonders. Ze werden in de boeien geslagen. Ze werden uitgejouwd. Zwartjes die willen demonstreren: het moet niet veel gekker worden.
Ze gingen vaker de straat op, meer lawaai, tuigden een beweging op. Zoals je dat doet in Nederland wanneer je met hoop in je hart het land − jouw land − een stukje mooier probeert te maken. Ze werden beschimpt, overladen met drek, bedreigd, afgeschilderd als levensgevaarlijke radicalen, en kregen te horen dat 'mijn Surinaamse buurman Zwarte Piet tof vindt' (Eén van de wonderlijkste aspecten aan deze toestand: de vele zwarte buurmannen) Zwartjes die evenveel ruimte vragen als andere groepen voor hun maatschappijvisie: bek houden en oprotten, terug naar een land waar je niet vandaan komt.
Ze werden bespuugd, tegengehouden, bekogeld met zooi. Bonte coalities van voetbalsupporters, neo-nazi's en fellow-travellers uitten bedreigingen, maakten het demonstreren onmogelijk.
Hoe een kinderfeest totaal uit de hand is gelopen. En we voelen allemaal aan dat dit groter is dan een meningsverschil over de huidskleur van Piet. Hoog tijd om kleur te bekennen.
Als premier Rutte, normdrager in dit land, jarenlang dingen zegt als 'Ik ga daar niet over' en 'Dat moet de samenleving oplossen' en 'My black friends in the Antilles like Black Pete because they don't have to paint their faces', is het niet raar dat bekogelaars zich gesterkt voelen. Als regeringsvertegenwoordigers lafjes dingen zeggen als 'Demonstreren mag, maar liever niet waar de kinderen bij zijn', en 'Niet over Piet praten wanneer de Sint in het land is', dan zetten ze de deur open voor de eigenrichting.
Sinterklaas en Zwarte Piet doen ook op de Antillen hun intocht en donkere mensen vieren het feest daar mee. Maar dat doet niets af aan het gevoel van veel mensen in Nederland dat ze een etnische minderheid zijn waar je de draak mee kunt steken. Zoals dat al te vaak is gebeurd.
In onze jeugd of later hebben we nooit het gevoel gehad dat we met dit feest ons aan racisme bezondigden. En de boosheid van mensen die nu pal voor een zwarte Zwarte Piet staan, is daar deels door te verklaren. Als je je van geen kwaad bewust bent, laat je je niet zomaar als racist wegzetten.
Een grote groep - vooral - lageropgeleiden voelt zich onzeker, miskend en machteloos. Het verlies van Zwarte Piet is een zoveelste verlies, opgelegd door een elite die zijn oren laat hangen naar een in hun ogen klein groepje activisten.
Er heerst bij sommige mensen de angst dat als ‘die ander’ wint alles wat hen dierbaar is verloren gaat. We proberen die angst te begrijpen maar dit word ons wel heel moeilijk gemaakt als deze angst leid tot nare taferelen, waarbij de wanstaltigheden van één kant komen en geregeld in misselijkmakend racisme ontaardden.
 |
| Siegheilen voor Zwarte Piet in Eindhoven |
In Eindhoven werd een groep van Kick out Zwarte Piet door een groep tegenstanders onder toeziend oog van de politie bekogeld met eieren, en werden er racistische en seksistische dingen geroepen. De demonstranten stonden bewegingsloos en vastberaden tegenover een woeste menigte ‘kinderbeschermers’ die leuzen als ‘hoer van de zwarten’ riepen.
De burgemeester van Eindhoven, John Jorritsma, zei erover: 'Van een vrije meningsuiting kon nauwelijks sprake zijn door het zeer intimiderende gedrag van een heel grote groep agressieve, onaangekondigde hooligans. Scheldpartijen, beledigende spreekkoren, ophitsen, het gooien van eieren. Het is echt een wonder dat de vreedzame demonstranten het nog zo lang volhielden.'
