Worstelen met 'The master of disaster'

Toen Trump eerder dit jaar het voormalige hoofd van de 'World Wrestling Entertainment' benoemde om het departement voor klein bedrijf in Washington te runnen, veroorzaakte het nieuws weinig opschudding. Nogal Wiedus: de eerste vijf maanden van de huidige president zijn zo bizar en idioot dat de meeste journalisten weinig tijd hebben om zich met de vreemde benoeming van iemand uit de Amerikaanse professionele worstel-wereld in Washington bezig te houden.

Het verdient eigenlijk meer aandacht. Het laat niet alleen de banden zien die Trump heeft met de rijke zakelijke elite maar verteld ook meer over het hoogtepunt van een bredere sociaal economische trend. Trump is extreem, maar het is geen marsmannetje.

Het Amerikaans professioneel worstelen, WWE, is voor veel progressieven een onbekend fenomeen. De grabber in-chief is, net als een groot deel van zijn aanhang enorme fan. Het is belangrijk om te weten dat er jaarlijks bijna een miljard dollar in deze wereld om gaat.

Je moet meer weten over WWE, om te kunnen zien hoe Trump dit culturele verschijnsel gebruikt. Zijn georkestreerde animositeit tegenover de andere presidentskandidaten was puur 'Pro-wrestling'. Kijk naar hoe hij hen beledigende bijnamen gaf zoals 'Little Marco' voor Marco Rubio, een senator uit Florida, en 'Lyin' Ted' voor Ted Cruz, een senator uit Texas. Ook speelde hij ring-master bij zijn verkiezingsbijeenkomsten als hij zijn publiek 'Lock her up' liet scanderen tegen Clinton.

Je kunt dit afdoen als theater en een slimme manier van Trump om zijn kiezers te bereiken. Maar in een verontrustender breder perspectief zie je dat de westerse samenleving in zijn geheel verslaafd is aan nep drama van de reality-TV entertainment. Erger nog, doordat er een constant gevoel van crisis word gecreëerd door een kijkcijfer hongerige media is de kiezer gewoon de weg kwijt en is men niet meer in staat om te zien wie de macht heeft en wie misbruikt.

Trump is de personificatie van het samensmelten van mens en bedrijf - een eenmans mega-merk, met vrouw en kinderen als 'spin-off brands'.

Het komt Trump goed uit: de kiezers zijn totaal afgeleid door de 'shock' politiek en het oeverloos drama en zien niet hoe kapitalisten volledig uit de bocht vliegen, rijkdom bij elkaar graaien en het milieu vergiftigen. Trump is de uitkomst van een verhaal dat al langer speelt: Hebzucht is goed, marktwerking de regel, geld is waar het om gaat in het leven. Je begrijpt Trump beter als je hem ziet als de weerspiegeling van een bredere culturele en sociale dynamiek.

Ondertussen hebben de democraten in Amerika zich laten verblinden door het geld van miljardairs en schoven zij een gebrekkige kandidaat als Clinton naar voren terwijl Bernie Sanders werd aangevallen en afgevallen. Sanders was de enige die de inkomensongelijkheid echt wilde aanpakken.

No Is Not Enough door Naomi Klein

Klein analyseert op indrukwekkende wijze hoe het zover heeft kunnen komen dat Trump in het Witte Huis is beland. Ook onderzoekt ze hoe het verder moet. Ze roept op tot verzet en doet allerlei strategische voorstellen, van economisch populisme tot een politiek gebaseerd op waarden en het mobiliseren van de ‘betrokken meerderheid’. Dat laatste lijkt een bindend thema, over hoe neoliberalisme staat voor liefdeloosheid en hoe betrokkenheid bij het publiek wordt ontmoedigd. Terwijl dat volgens haar toch de meerderheid is (de ‘caring majority’): betrokken mensen, voor wie Trump een doorn in het oog is.

Huilende VVD-er: 'Ik heb niets meer.'

Linschoten:'We zijn deftig.'

In de krant stond een bijzonder gesprek met oud-staatssecretaris Robin Linschoten (Sociale Zaken, VVD). 'Ik kan mijn vaste lasten niet betalen en heb zelfs geen ziektekostenverzekering meer', jammerde Linschoten (60), die in 1982 als 26-jarige Kamerlid werd.

Hij blijkt in september te moeten voorkomen: Linschoten zou een ton omzetbelasting hebben ontdoken.

Nultolerantiebeleid
Uitgerekend hij was als VVD-politicus (1982-1996) vurig bestrijder van uitkerings- en belastingfraude. Hij hoorde tot de generatie van de nultolerantiebeleid types! Al sinds Wiegel agendeerde zijn partij uitkeringsfraude. De PvdA stribbelde tegen, maar sinds Wim Kok vanaf 1994 regeerde met de VVD, bleef geen middel onbeproefd: de zweep erover, geen pardon.

En dus verdedigde staatssecretaris Linschoten op 22 november 1995 wetswijzigingen die ervoor zorgden dat uitkeringsfraude véél strenger werd aangepakt. Fraudeurs moesten onterecht verkregen voordeel terugbetalen en kregen daar bovenop een fikse boete. 'Fraude mag nooit lonen', zei VVD-er Linschoten.

'De grote heren met veel kapitaal komen er altijd goed van af'
Zijn toenmalige partijgenoot Jos van Rey, vorig jaar veroordeeld voor onder meer corruptie, redeneerde hetzelfde. Op 1 november 1996 klaagde deze in de Kamer dat na 'grote fraudezaken' de boete vaak 'minimaal' was. 'De grote heren met veel kapitaal komen er altijd goed van af en de eenvoudige burger is de dupe!'

Alsof hij over zichzelf sprak: Van Rey, een hoge heer die in 2013 op de rechtse televisie klaagde dat het OM hem had 'geïntimideerd en kapotgemaakt', kwam er vorig jaar, ondanks bewezen geachte corruptie, af met een taakstraf.

Wat zal er in de hoofden van deze mannen zijn gebeurd? Hun vroegere onverbiddelijkheid zei vermoedelijk vooral iets over hun eigen angsten. Zoals conservatieve dominees in de VS steeds worden betrapt op hoerenbezoek of homoseksualiteit.

Alleen het principe telde
In dat Kamerdebat uit 1995 kreeg Linschoten voorgelegd: is het echt nodig iemand op zijn uitkering te korten die is ontslagen voor het stelen van 25 euro? Zeker, zei hij. Alleen het principe telde. 'De hoogte van het bedrag is niet relevant.'

Het blijkt anders nu hij zelf van fraude voor een ton wordt verdacht. Alles ontstond omdat zijn boekhouder te weinig btw afdroeg, vertelde hij: 'Mijn enige fout is dat ik mijn boekhouder onvoldoende heb gecontroleerd.' Nu het om hemzelf gaat, is het principe niet meer het enige dat telt.

Update: 1 sept. 2017

Het Openbaar Ministerie eist vanwege belastingfraude een taakstraf van 200 uur en een voorwaardelijke celstraf van een half jaar tegen voormalig VVD-politicus Robin Linschoten. Linschoten was staatssecretaris van Sociale Zaken en Werkgelegenheid van 1994 tot 1996.

Linschoten wordt ervan verdacht dat hij van 2010 tot en met 2012 onjuiste aangiftes voor de omzetbelasting heeft gedaan. Hij zou btw-fraude met zijn eigen bv's hebben gepleegd. Het fraudebedrag ligt rond de 100.000 euro.

Het OM zegt dat Linschoten 'op kosten van de samenleving' boven zijn stand heeft geleefd. 'Zijn portemonnee was belangrijker dan het meebetalen aan publieke voorzieningen.'

Voorbeeldfunctie

Linschoten had ook moeten beseffen dat hij een voorbeeldfunctie heeft, vindt het OM. 'Waarom zou een ondernemer zich aan allerlei verplichtingen houden als een voormalig staatssecretaris dat niet doet?'

Zelf zegt de oud-staatssecretaris dat hij door een fout van zijn boekhouder langere tijd te weinig btw heeft afgedragen. 'Mijn enige fout is dat ik mijn boekhouder onvoldoende heb gecontroleerd. Alsof ik opzettelijk btw ga achterhouden', probeerde hij ons wijs te maken.

Race and Terror

Het is Donald Trump weer gelukt een groot deel van de media en de politici te shockeren

George Washington, Robert E. Lee and Thomas Jefferson

De tijd is gekomen om duidelijk onderscheid te maken tussen het op gepaste wijze gedenken van Amerika's verleden en het verheerlijken van de zwartste bladzijden daarvan.

'Het is triest om te zien hoe de geschiedenis en cultuur van ons land uiteen wordt gereten met de verwijdering van onze prachtige beelden en monumenten', twitterde president Trump.

Trump vindt de verwijdering onnodig. 'Je kan de geschiedenis niet veranderen', betoogde hij. 'Maar je kan er wel van leren. Robert E. Lee, Stonewall Jackson , wie is de volgende, Washington?, Jefferson? Zo stom.' Volgens de president verliezen de steden en parken ook 'aan schoonheid' door het weghalen van de beelden, hoe omstreden ze ook zijn.

Trump suggereerde dat de beeldenstorm een glijdende schaal van geschiedvervalsing is. 'Eerst is het Robert E. Lee, en (Thomas) 'Stonewall' Jackson gaat er ook al aan. Krijgen we volgende week George Washington, vraag ik me af, en Thomas Jefferson de week erna? Waar houdt het op?' Hij voegde toe: 'Je verandert de geschiedenis, de cultuur.'

Sinds de rellen in Charlottesville rond het monument van generaal Robert E. Lee zijn in de VS zeker zes beelden opgeruimd. In Baltimore, Maryland, werden woensdagnacht vier beelden van hun sokkel getild. In Gainesville, Florida, werd het beeld van een Zuidelijke soldaat verwijderd. Een vergelijkbaar beeld werd maandag in Durham, North Carolina, door activisten omvergetrokken.

Door beelden aan te pakken verander je niet het verleden maar hoe dat verleden herinnerd word, zei James Grossman van de American Historical Association.

Volgens Harvard-hoogleraar Annette Gordon-Reed geeft het geen pas founding fathers van de VS als Washington en Jefferson, hoewel slavenhouders, op één lijn te zetten met afvallige generaals als Lee en Jackson die de VS juist wilden opblazen.

Historians Question Trump’s Comments on Confederate Monuments

Antifascisme is en blijft noodzaak en is altijd legitiem

Een grote groep neo-nazi's, Ku Klux Klan leden, verschillende Alt-Right groepen en de National Socialist Movement kwamen in Charlottesville samen onder de naam 'Unite the Right, voor een demonstratie tegen het verwijderen van een standbeeld van generaal Robert E. Lee, een symbool van racisme en segregatie in de VS. De dag voor de demonstratie verzamelde een grote groep extreem-rechtse activisten zich al in de straten van de stad. Bewapend met schilden en knuppels riepen zij nazistische en racistische leuzen en vielen zij een kleine groep tegendemonstranten aan.

De dag erna overspoelde extreem-rechts de stad al uren voor hun geplande demonstratie. Er was een groot aantal extreem-rechtse milities met automatische vuurwapens aanwezig. Ook waren er massale tegenprotesten. Het loopt uit op massale gevechten, en uiteindelijk rijdt een neo-nazi met zijn auto in op het antifascistisch protest. Hierbij raken meerdere mensen ernstig gewond en komt de 32 jarige Heather Heyer om het leven.

Zo'n vierhonderd mensen trokken vanaf het Spui door Amsterdam, ter herdenking van de in Charlottesville omgekomen linkse activiste Heather Heyer. De laatste woorden die Heyer op social media had geplaatst voor haar dood, werden op bordjes meegedragen: "If you're not enraged, you're not paying attention." Als je niet woedend bent, dan let je niet goed op.

De Demo werd georganiseerd door Anti-Facistische Aktie (AFA)

'Toen niet, nu niet, nooit meer fascisme.'

'Niemand wordt geboren met haat voor een persoon met een andere huidskleur, achtergrond of geloof. Een mens leert haten, en als we kunnen leren om te haten dan kunnen we ook leren om lief te hebben. Want liefde is een natuurlijker aspect voor de mens dan haar tegenpool.' - Nelson Mandela

nos.nl: Obama's tweet over Charlottesville meest gelikete ooit

Marcus Garvey, panafrikaan nationalist

Marcus Garvey is een Jamaicaanse politicus die aan het begin van de 20e eeuw één van de boegbeelden van het zwarte nationalisme en het panafrikanisme is. Hij is voorstander van de terugkeer van voormalige tot slaaf-gemaakten naar Afrika en heeft grote invloed gehad op de latere Nation of Islam (Malcolm X), de Black Panthers en de Rastafari-beweging.

Door zijn vader en zijn oom ontwikkelde hij een liefde voor boeken. Op zijn 14e ging Garvey vanuit zijn geboorteplaats Saint Ann's Bay naar Jamaica’s hoofdstad Kingston. Daar vond hij werk in een drukkerij als letterzetter en promoveerde tot hoofd-drukker en voorman. Hij werd actief binnen de vakbonden en hielp onder meer met het organiseren van stakingen. In 1907 werd hij vicevoorzitter van een vakbond. In 1908 werd hij ontslagen omdat hij meedeed aan een staking.

In 1911 ging Garvey naar Londen, waar hij enige tijd studeerde aan het Birbeck College. Tijdens zijn verblijf in Groot-Brittannië ontmoette hij veel zwarten uit de Britse koloniën die onafhankelijk wilden worden van het Britse Rijk. Garvey raakte erdoor geïnspireerd en zette bij terugkeer op Jamaica in 1912 de Universal Negro Improvement Association (UNIA) op.

Nadat hij in 1916 naar New York migreerde richte hij daar de eerste afdeling van de UNIA buiten Jamaica op en liet deze inmiddels internationale volksbeweging die al snel één miljoen leden telde, uitgroeien tot de grootste zwarte organisatie ter wereld. Overal waar er zwarte gemeenschappen waren had hij afdelingen en contacten. Doel is alle ‘negroes’ in Amerika en het Caribisch gebied te verenigen en als één volk vooruit te helpen. Uiteindelijk moeten de zwarten in de diaspora zich opmaken om naar Afrika terug te keren.

Panafrikanisme
Garvey meende dat witten zwarten nooit echt zouden waarderen in wat ze als hun land zagen.
Het moederland Afrika moest bevrijd worden van kolonialisme om een plek te worden waarnaar de zwarten konden terugkeren.

Hij zette zich af tegen de romanfiguur uit 'Uncle Tom’s Cabin' en duwt de voorbeeldige zwarte held oom Tom van zijn sokkel.

FBI-leider J. Edgar Hoover vond Garvey maar een lastpost en ging hevig op zoek naar iets illegaals om de Britse onderdaan op te kunnen pakken, maar vond tot zijn frustratie pas in 1923 iets. Garvey werd veroordeeld voor fraude, omdat hij geld had ingezameld onder zijn volgelingen, die hadden betaald voor een reis naar Afrika – een reis die door financiële problemen nooit gerealiseerd werd. Hij word hiervoor veroordeeld tot vijf jaar gevangenisstraf. In 1927 werd hij vrijgesproken en uitgezet naar Jamaica.

Jamaica
In Jamaica richtte Harvey onder meer een politieke partij op, en ook culturele centra. Hij werd in 1929 veroordeeld voor kritiek op het Jamaicaanse rechtssysteem dat hij beschouwde als 'onderdrukkend'. Hij riep ook op tot straffen voor rechters die oneerlijk waren.
Garvey werd veroordeeld tot drie maanden celstraf en een boete van 100 pond sterling voor minachting van de rechtbank. Hij zat van september tot en met december 1929 in de St. Catherine-gevangenis. Hij werd in 1969 postuum uitgeroepen tot Nationale Held maar heeft in Jamaica nog steeds een strafblad.

Vanwege de tegenwerking in zijn vaderland vertrok hij in 1935 opnieuw naar Londen waar hij in 1940 aan een hersenbloeding overleed.

Garvey hamerde op het belang van studie en kennisverwerving
Redemption Song van Bob Marley werd direct geïnspireerd door een speech van Garvey uit 1938 waarin hij zei: 'We are going to emancipate ourselves from mental slavery because whilst others might free the body, none but ourselves can free the mind.'

Garvey werd postuum door de Rastafari-gemeenschap verheven tot een profeet die de kroning van Haile Selassie I zou hebben voorspeld. Dit was in verband met een speech, uitspraken, en ook een toneelstuk van Garvey, waarbij hij de kroning van een koning in Afrika voorspelde. Deze beloofde in Garveys visie de bevrijding van zwarten wereldwijd. Niet lang hierna werd Haile Selassie tot keizer van Ethiopië gekroond.

Garvey was eerst lovend over Haile Selassie als voorbeeld voor zwart Afrika, en zei dat deze waardige vorst veel gunstiger afstak dan de Italiaanse fascistische leider Mussolini, die Ethiopië in 1935 bruut binnenviel. Later echter werd hij kritischer over Selassie en bekritiseerde zijn slappe houding tegenover Mussolini’s invasie, en het feit dat Selassie zich teveel verbond met Europese leiders en te weinig breder zwart en Afrikaans verzet organiseerde.

Over leiderschap zei Garvey: 'Een leider zonder volgelingen is geen leider. Om volgelingen te hebben moet je als leider beter zijn dan je volgelingen. Je moet meer kennis en inzicht hebben. Je kunt alleen leiden als mensen respect voor je hebben.'

Amsterdammer Johannes Lodewijk Nicolaas (Jan) Schaefer

Schaefer: rouwdouw uit De Pijp die het van banketbakker tot staatssecretaris en wethouder van Volkshuisvesting bracht, een streep haalde door de plannen van de gemeente Amsterdam om oude wijken te slopen ten gunste van kantoren en luxeappartementen, sociale huurwoningen renoveerde, geen blad voor de mond nam en elitaire types het liefst omschreef als ‘geparfumeerde drollen’.

wikipedia.org

LGBTQ strijd in de Russische Revolutie 100 jaar geleden

Leden van een homorechten organisatie tijdens een demonstratie in het Rusland van nu

De socialistische Oktoberrevolutie van 1917 leidde tot fundamentele en verregaande veranderingen in de Russische samenleving. Miljoenen mensen hadden plots veel meer vrijheid dan ooit tevoren onder het despotische, antisemitische tsarisme, de grip van de kerk en de brutaliteit van het Russische kapitalisme en grootgrondbezit.

De arbeidersklasse nam de controle over de Russische economie over. De revolutie leidde ook tot nooit geziene vooruitgang op het vlak van bevrijding van vrouwen en LGBTQ mensen. In ‘Homosexual Desire in Revolutionary Rusland’ brengt de Welshe academicus Dan Healey het verhaal van de LGBTQ strijd in de Russische Revolutie, de historische progressieve verworvenheden onder Lenin en de bolsjewieken en de latere terugkeer van staatsvervolging en homofoob, seksistisch puritanisme onder Stalin.

Enorme vooruitgang
De Russische Revolutie leidde tot de decriminalisering van homoseksualiteit. Dat was zo goed als uniek in Europa en verbazingwekkend progressief in een land dat uit semi-feodale omstandigheden kwam waar de kerkelijke hiërarchie lange tijd de hoeksteen van de staat was geweest.

Healey brengt enkele feiten die doorgaans vergeten en vaak ook verborgen bleven: de vroege Sovjet-Unie was de eerste geïndustrialiseerde natie waar het huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht erkend werd, de Sovjet-Unie stond samen met Weimar Duitsland korte tijd vooraan in de wereld op het vlak van gendercorrecties door operaties, medische experts van het land werkten met transgenders en begonnen het idee te ontwikkelen dat gender geen eenvoudige binaire kwestie is van man of vrouw, maar eerder een spectrum.

Op een ogenblik dat reformistische socialisten, zoals de aanhangers van Karl Kautsky, op het begin van de 20e eeuw conservatieve standpunten innamen over seksualiteit, keken de Russische bolsjewieken vooruit. Het huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht erkennen, gebeurde bijna organisch. Twee mensen van hetzelfde geslacht vroegen om te trouwen en de lokale rechtbanken en ambtenaren beslisten in de nasleep van de Russische Revolutie dat er geen reden was om de aanvraag af te wijzen.

Healey gaat uitgebreid in op een van partners in dit huwelijk: “Evgenii Fedorovich M.” Evgenii was als vrouw geboren maar had het moeilijk met deze genderidentiteit. De Russische Revolutie gaf hem hoop om zich te uiten als man. Hij werkte als politieke instructeur ver weg van zijn geboortedorp en ging daar een relatie aan met een vrouw, “S.”, met wie hij een gezin vormde. Tragisch genoeg werd Evgenii hierna overgeplaatst naar een andere stad en kwam het tot een breuk in de relatie, waarna hij te kampen had met psychiatrische problemen en alcoholisme.

Revolutionair herdenken van seksualiteit en gender
De discussies van Evgenii Fedorovich met Sovjet psychiaters tonen een revolutionaire politieke analyse van seksualiteit en gender. Healey wijdt zes hoofdstukken van zijn boek aan de snelle ontwikkeling van de Russische houding tegenover huwelijken van mensen met hetzelfde geslacht na de Revolutie tot aan het einde van het eerste Vijfjarenplan (1932). Er werd ingegaan tegen het idee dat een homoseksuele relatie ‘pervers’ is, de medicalisering werd al gauw achterwege gelaten en uiteindelijk verklaarde de bioloog N.K. Kol’tsov dat er 'geen tussengeslacht is, maar eerder een oneindig aantal tussengeslachten.'

Verschillende dokters kwamen samen in een commissie van experten waar ideeën zoals die van Kol’tsov een brede steun vonden. Deze dokters werden gedreven door hun ervaringen. Zodra het mogelijk was om van begin jaren 1920 van geslacht te veranderen, werden de ziekenhuizen waar dit mogelijk was overspoeld met aanvragen van gewone Russen die heel hun leven met hun eigen lichaam gevochten hadden en eindelijk een oplossing zagen.

Stalinistische reactie
De commissie van dokters bracht een reeks enorm progressieve ideeën over gender en genderidentiteit. Maar hun ideeën werden tragisch genoeg nooit volkomen gerealiseerd. Toen Stalin zijn greep op de macht in de tweede helft van de jaren 1920 consolideerde, volgde een wrede sociale reactie. In 1933 werd de commissie officieel gestopt. In 1936 werd homoseksualiteit opnieuw een misdrijf in Rusland. Deze reactionaire opstelling heeft nog altijd gevolgen: een aantal stalinistische groepen blijven ideeën over transgender identiteit, transseksualiteit, homoseksualiteit en biseksualiteit afdoen als ‘ondialectisch.’

Waarom gebeurde dit?
Toen de werkende klasse na 1917 de politieke macht in handen nam, werd razendsnel overgegaan tot een enorme verandering van de samenleving. Zo werden vrouwen bevrijd uit hun positie als huishoudhulp. Maar er waren ook grote hindernissen als gevolg van de vernielingen door de Eerste Wereldoorlog en de Russische burgeroorlog. Dit werd versterkt door het isolement van de revolutie na het falen van de West-Europese revoluties. Het creëerde de ruimte waarin een conservatieve bureaucratie met Stalin als uitdrukking hiervan de politieke macht kon nemen in de jaren 1920. De gecollectiviseerde economie werd behouden, maar de bureaucratie keek steeds meer naar zichzelf, weg van de wereldrevolutie. Er werd gezocht naar een sociale basis voor het regime en daartoe werden reactionaire elementen op vlak van gezin, de rol van vrouwen en seksualiteit gepromoot. Er werd ook steeds meer beroep gedaan op Russisch nationalisme.

Deze reactionaire opstelling rond seksualiteit wordt vandaag nog steeds verdedigd in het kapitalistische Rusland. Activisten over de hele wereld zijn geschokt door de van overheidswege gesteunde vervolging van homo’s in Tsjetsjenië en de steeds toenemende legale en sociale homofobie in Rusland onder Poetin.

Healey is geen socialist en zijn boek brengt de fascinerende geschiedenis van LGBTQ-bevrijding in Rusland door de lens van zijn eigen academische opstelling. Heel wat terminologie in het boek is gedateerd. Maar de mensen die hij aanhaalt en de enorme vooruitgang die er geboekt werd, verdienen het om meer te zijn dan een voetnoot in de geschiedenis.

De beste en meest rationele of meest ethische argumenten voor LGBTQ-bevrijding betekenen niets zonder een massabeweging om ze te ondersteunen. De historische verworvenheden na de Russische Revolutie gingen tragisch genoeg verloren onder het stalinisme door de contrarevolutionaire politieke onteigening van de werkende klasse. Vandaag moeten werkenden van alle genders, oriëntaties en identiteiten zich samen organiseren als klasse om de rechtse aanvallen te stoppen en om te strijden voor volledige vrijheid, niet alleen in ons bestaan maar ook in de liefde.

In het verhaal van de heiligen Boris en Gleb wordt de liefde van George de Hongaar, een schildknaap, voor zijn meester Boris verteld; als Boris wordt vermoord werpt George zich op het lichaam van zijn vriend, vragend om ook te mogen sterven “voordat jouw lichaam slap zal zijn geworden”. De sympathie van de auteur voor de wederzijdse liefde tussen Boris en George schijnt duidelijk door in het verhaal.











Vrouwen- en LGBT-rechten in revolutionair Rusland

Wederzijdse hulp

Het Zulu woord masakhane, wat 'laten we voor elkaar bouwen' betekent, verwijst naar het gemeenschappelijk bouwen van huizen. Izandla ziyagezana (Zulu) betekent letterlijk 'als men zijn handen wast, wast de ene hand de andere hand', en omgekeerd. Iedere hand helpt de andere hand om schoon te worden. Daarom zouden we als mensen elkaar moeten helpen zoals onze handen elkaar helpen.

In de Xhosa cultuur betekent dibanisani 'laten we samenwerken voor een betere toekomst'. Het is een algemene term die verwijst naar mensen die samenkomen en elkaar helpen. Inwijdingen vinden bijvoorbeeld elk jaar ergens anders plaats en de voorbereidingen vinden op één plek plaats. Als hutten verbranden helpen mensen elkaar ze weer op te bouwen. Bij begrafenissen of huwelijken helpen mensen elkaar, bijvoorbeeld om schoon te maken en te koken.